Kerst is als een soort zachte deken die eind december om ons heen valt. Een zachte deken van lichtjes, kaarsjes, gezelligheid, warmte, muziek, lekker eten en drinken, samenzijn. Na een jaar hard werken, een jaar met van alles en nog wat is het eind december weer tijd voor die warme deken. Een warme deken waar we samen onderkruipen, samen met familie en vrienden en soms ook met vreemden. En God, wat zijn we er ook aan toe, om ons onder te dompelen in die zachtheid. Want het dagelijkse gebeuren kan soms zo donker, hard en kil zijn.
Er heersen verwoestende oorlogen, vluchtelingen die een veilig plekje zoeken worden vaak keihard weggestuurd, steeds meer jonge mensen hebben last van depressies. Er klinken soms zulke harde woorden, er is soms zoveel rauwheid, kilheid, hardheid. En we werken ook zo hard, om iets te bereiken in ons leven. We lopen hard om alles voor het gezin voor elkaar te krijgen. We rijden hard om op tijd op al onze afspraken te zijn. En we praten hard omdat we toch allemaal graag gehoord willen worden. Het gaat vaak zo hard in ons dagelijks leven. Er is geen ruimte en tijd om zacht te lopen, want dan raak je achterop of lopen mensen je omver. En als je zacht praat dan word je niet gehoord. En als je te zachtjes gaat mis je misschien wel de boot. Zachtheid brengt je vandaag de dag niet zo veel…het is hardheid waar we het van verwachten.
In het kerstverhaal komt ook veel hardheid voor. De onderdrukking door de Romeinen, de opgelegde volkstelling die mensen dwong op weg te gaan, de lange zware reis die Jozef en Maria moeten maken, het ‘vol is vol’ wat klinkt en de uiteindelijk koude en harde stalvloer. En daar, midden in de hardheid van het leven, wordt Gods zoon geboren, komt God ter wereld als het zachtste wat er bestaat, als een baby. Een baby loopt niet hard, doet niet hard, is niet hard. Een baby is afhankelijk, kwetsbaar, teder en zacht. Zo zoekt God ons mensen op. En die zachtheid van dat kind, die liefdevolle zachte nabijheid breekt de hardheid van de wereld, breekt onze hardheid open. Zo vertrouwt God zichzelf met kerst aan ons mensen toe, zodat wij onszelf aan Hem kunnen toevertrouwen.
Paus Franciscus noemde de kern van het evangelie ooit: ‘Een revolutie van tederheid’. Ik vind dat luisterend naar het kerstverhaal een treffende samenvatting. Te midden van een soms zo harde wereld zet God met de komst van Jezus de schijnwerkers op het zachte, op het tedere, op het goddelijke. Want daarmee, met die tederheid, liefde en zachtheid, gaat Jezus zijn weg. Meer nog, brengt Hij redding, nieuw leven.
Is dat de kerstboodschap? Is Goddelijke zachtheid en tederheid dan waar we het mee mogen doen in dit leven? Ja, en daar moeten we onszelf aan blijven herinneren, keer op keer. En dat mogen we voluit vieren deze kerst, in de kerk en daarbuiten! Met vriend en vreemde! Met overdaad en schaarste. We zijn niet overgeleverd aan de hardheid maar aan Gods tedere zachte liefde.
Moge de tederheid van het kerstkind tijdens deze dagen u en jou raken. Zijn goddelijke liefde en zachtheid je omarmen als een warme deken.
Gezegende kerstdagen en een mooie jaarwisseling gewenst!
ds. Jeannet van Doorn