Afscheid van ds. Piet Brouwer
Ds. Brouwer was jarenlang vaste columnist van Antenne. Onder zijn naam Pierrot bracht hij elke keer weer een onderwerp voor het voetlicht dat tot nadenken stemde. Bij de overgang naar de vernieuwde uitgave van Antenne, vond hij het passend zijn pen in deze serie neer te leggen. Wij zijn hem veel dank en erkenning verschuldigd voor zijn bijdragen. Als herinnering en eerbetoon herhalen we nog één keer een Denkertje.
Sta op
Hij was inmiddels royaal over de helft van zijn jaren. Vijf en vijftig plus, zou je kunnen zeggen. Ik heb het over Elia. Een van de meest markante profeten uit het oude Israël. We weten eigenlijk alleen dat hij een harig kleed droeg, met een leren gordel. En dat hij een natuurmens was. Een eenling, die nergens bang voor was.
We kennen hem van zijn aanvaringen met het koninklijk huis. Als koning Achab de wijngaard van zijn buurman Naboth wil hebben. Dan komt Elia verhaal halen, namens God. En het is niet mals wat hij te zeggen heeft. We kennen hem als hij namens God een grote droogte aan moet kondigen omdat koning Achab niet naar God wil luisteren.
Het wordt zo droog overal, dat ze Elia met man en macht zoeken in het hele land. Tot God het genoeg vindt. En dan mag hij opnieuw naar koning Achab. En hij gaat! We kennen hem van het hoogtepunt in zijn carrière. Als hij het op de berg Karmel in zijn eentje voor God opneemt tegenover honderden Baälspriesters en niet rust voor ze allemaal zijn uitgeroeid. Kortom een groot profeet, met een kolossale staat van dienst.
Maar we treffen hem vandaag niet op zijn best. We vinden hem onder een bremstruik, in de woestijn, uitgeteld. Hij is er klaar mee, met zijn leven, met zijn opdracht. Hij wordt gezocht, door koningin Isebel, die zijn bloed inmiddels wel kan drinken. En wat zijn opdracht betreft: waar zal hij het allemaal nog voor doen? Niemand in Israël zit nog op God te wachten. En hij is, voor zover hij weet, nog de enige profeet in het land. 'God, echt: sorry, maar ik stop er mee'.
Daar denkt God anders over. 'Denk niet dat Ik met je klaar ben. Wat die andere profeten betreft: je bent echt niet alleen. Er zijn er nóg zevenduizend. En Ik zal zorgen dat die het overleven, net als jij. Verder heb Ik nog werk voor je. En niet te weinig. Je gaat nog twee koningen zalven. En je zult je opvolger in mogen wijden: Elisa. Kom op, Ik heb je nog volop nodig. Ik bepaal zelf wel wanneer het genoeg is geweest'.
Wie herkent dit verhaal niet? Eerst die jaren dat het niet stuk kan tussen God en ons. De jaren van duidelijke principes, dappere uitspraken, keuzes waar vriend en vijand van onder de indruk zijn. En een levensstijl die bij die woorden past. En er valt nogal wat te doen en te kiezen in deze wereld. Tegen onrecht, voor het milieu, voor asielzoekers, voor mensen die minderbedeeld zijn in ons eigen land. Ze kunnen op je rekenen. God kan op je rekenen. En het lukt. Je ontmoet mensen die er ook zin in hebben, die er ook voor gaan. Mooie jaren, waar je met weemoed aan terug denkt, misschien. Kerkelijk en privé. Maar je wordt ouder, vroeger is er niet meer. En de mensen met wie je het toen goed had verhuizen; vallen weg. Nieuwe heren, nieuwe wetten. Ook in de kerk. Je mist wat. Alles is zo anders, inmiddels. En je bent zelf ook niet meer zo betrokken als vroeger. Er zijn ook zoveel dingen en mensen die je aandacht vragen. Trouwens: ook andere 'oude getrouwen' zie je steeds minder in de kerk.
Er kan een moment komen in je leven dat je ineens aan het denken slaat. Je hebt best een mooi leven achter de rug. Veel mooie momenten, veel hoogtepunten zelfs, veel om dankbaar op terug te zien. Maar ineens vraag je je af hoe het nu verder gaat. De kinderen zijn al even de deur uit, je huis wordt eigenlijk wat te groot, of anders de tuin wel. Je hebt wéér nieuwe collega's, je hebt weer een andere stoel op kantoor, weer een nieuwe baas, of je bent zelf baas, al heel lang, maar je voelt geen uitdaging meer. Die bremstruik. Het gevoel dat je eigenlijk een beetje klaar bent met je leven. Hoeveel jaren komen er nog? Hoeveel jaren met dezelfde man of vrouw, hetzelfde werk, dezelfde kerk, ieder jaar dezelfde verjaardagen. Wordt dat nog wel leuk, heeft dat nog wel zin?
Ook je geloofsleven kan in de loop der jaren zomaar in gaan zakken. Hoeveel preken heb je al niet gehoord? En steeds weer dat bijbel lezen en bidden. Misschien ben je daar wel helemaal klaar mee, zo langzamerhand.
Dan kan dit verhaal van Elia je misschien helpen om opnieuw Gods stem te horen. Onder de bremstruik vandaan te komen om aan een nieuwe opdracht te beginnen. Omdat God je wakker roept.
Soms roept Hij in de storm van je leven. Soms is er een aardbeving voor nodig om je weer bij de les te krijgen. Soms moet een stuk van je leven eerst instorten voor je weer zicht op je verdere leven krijgt. Soms, vaak, komt het ook in de stilte, in de ontmoeting met God, dat je weer ziet waar je wordt verwacht. Misschien moet het mooiste nog komen in je leven. Zorg dat je er klaar voor bent als Hij je opnieuw roept om met Hem mee te doen.
Denkertje