Je kunt je kennis verzamelen uit grote dikke boeken. Je kunt luisteren naar mensen met veel ervaring. Je kunt naar alle documentaires kijken die de tv te bieden heeft. Best interessant. Maar ik leer misschien nog het meest van wat het leven te bieden heeft. En van programma's over het dagelijks leven, waar je gewone mensen ontmoet. Met al hun sores en dromen. Al hun lief en leed.
Bijvoorbeeld het programma 'Kopen zonder kijken', waarin mensen op zoek zijn naar een plek om te wonen. Omdat hun vorige huis veel te klein geworden is, of omdat ze een droomhuis in gedachten hebben. En het maar niet kunnen vinden. Dan kun je een beroep doen op mensen die voor je op zoek gaan. Je mag zeggen wat je zoekt en dan moet je het verder aan hen overlaten. 
Maar dan ook helemaal. Je tekent zonder te weten wat er van komt. Dat is best spannend. Welk dorp, welke stad wordt het? En wat voor buurt? Hoeveel tuin krijg je? Of helemaal geen tuin. Is het aan een drukke weg? Kun je ergens parkeren? Hoe zit het met openbaar vervoer en met de scholen in de buurt? Kun je je hond een beetje fatsoenlijk uitlaten? En moet er veel aan dat huis gebeuren? En wat dan precies? Past dat wel binnen je budget?
Het kan maanden duren, voor ze iets op het spoor zijn. Maar dan is het zo ver. Je mag een route gaan rijden waar je nieuwe huis aan staat. Alleen: je weet nog niet welk huis. Dat voert de spanning behoorlijk op. En dan moet je wachten. Wéér wachten. Tot het huis helemaal is aangepast. Een nieuwe keuken. Een nieuwe badkamer. Een nieuwe schuifpui. Tot het, binnen je budget, tot een droomhuis is omgetoverd. Alleen: ís het ook naar wens? Anders heb je een groot probleem. Want al je geld zit erin. En dat kun je maar één keer doen.
Ik geniet van het moment, dat ze geblinddoekt voor worden gereden en uit mogen stappen. Ze krijgen een stok toegestoken, die ze vast moeten houden. En na een paar aanwijzingen staan ze eindelijk voor hun nieuwe huis.
'Kopen zonder kijken' wordt: kijken. Eindelijk kijken. En als regel is dat een schot in de roos. Een verrassing van de bovenste plank.
Pas kwam ik ergens in de psalmen een regel tegen die me heel sterk aan dat programma deed denken. 'U houdt mij aan de hand en leidt mij'. Ook wij weten als regel niet waar het leven ons zal brengen. Ook wij moeten nogal eens wachten, heel lang wachten, op betere tijden. Terwijl het water ons soms aan de lippen staat. Is onze aanvraag zoek geraakt misschien? Is er nergens een plek te vinden waar wij welkom zijn in dit leven? Hoe lang moet het nog duren voor wij weer aan leven toekomen? Je kunt je soms voelen als die geblinddoekte mensen. Voor hun nieuwe huis. Of zelfs dat niet. Als mensen die zich geen raad meer weten zonder zicht op een nieuwe toekomst. Tot die hánd er is. Tot er toch een plekje voor je is. En wat voor één.
Wie gelooft, probeert te geloven, heeft in feite ook alles uit handen gegeven. In goed vertrouwen. Het kan lang duren. Je kunt nog heel wat meemaken. En je weet van te voren niet waar je allemaal terecht zult komen. Maar je vertrouwt erop, dat God weet wat Hij doet en weet wat goed voor je is. Dat is genoeg. 'Kopen zonder kijken'. Ik zou zeggen: doen!