U kent dat reusachtige standbeeld wel, dat hoog op een rots uitkijkt over de miljoenenstad Rio de Janeiro. Jezus Pancrator. Jezus die met wijd open armen de wacht houdt over al die mensen onder Hem. Wij hebben het in het klein, gekregen van onze kinderen. Als souvenir uit Zuid Frankrijk. Uit Carcassonne om precies te zijn. Een prachtig middeleeuws stadje dat er nog helemaal uitziet als toen. Ja, wat neem je mee voor je ouders? “We dachten dat jullie dit wel mooi zouden vinden.” In een luxe doos verpakt. Van een soort matte kunststof. Mooi inderdaad in z'n eenvoud. Maar wat doe je ermee?
We hebben later op een markt een lichtje gekocht waar het op kon staan. Met zo'n draaischijfje erin dat telkens van kleur verandert. Dan zie je het. Dan gebeurt er wat mee. Het heeft eerst bij de televisie gestaan vlak naast het beeld, maar dat was niet zo'n succes. Omdat het nogal eens vloekte met wat er op het scherm te zien was. Al was het alleen maar het journaal elke dag.
Nu staat het op een verhoging voor ons raam. En dat heeft wel wat. Vooral als het lichtje aan is. Dat straalt door het hele beeldje heen en het blijft je aandacht trekken met al die wisselende kleuren. Maar je kunt het ook van buiten zien als een stil getuigenis. Jezus die ook over Ermelo waakt. En met name over de plek waar veel van onze blinden wonen. Want daar kijken wij op uit.
Soms valt het beeldje niet op. Bijvoorbeeld in de kersttijd, waarin we overal in huis lichtjes hebben. Meestal valt het ook niet echt op als we de schemerlampen aan hebben. Vaak staan we er niet bij stil, omdat we met heel andere dingen bezig zijn. Soms leuke dingen, soms moeilijke dingen. Want ook ons leven is niet alleen maar rozengeur. Er is nog al eens iets aan de hand. Ook in de familie en onze vriendenkring. Soms zo moeilijk, dat je als vanzelf over het leven na gaat denken. En over God. En of Hij ons nog wel kent. En over de vraag wat we van Hem mogen verwachten als het er in ons leven echt om spant.
Heel eerlijk gezegd brandt dat lichtje lang niet altijd. Ook niet als het donker wordt. Maar soms, ineens, zien we het weer staan. Bijna kleurloos. Doods en zwijgend. Totdat we het knopje omzetten. Dan is het er ineens weer. Kleurig. Warm. Veelzeggend. Met open armen. Armen die we net nodig hadden. Heel wonderlijk zoveel als zo'n klein beeldje met je kan doen. Maar dan moet je het wel aanzetten.
Zo is dat denk ik ook met ons geloof. Het kan licht en warmte geven. Kracht om verder te gaan. Het kan heen wijzen naar die armen die ook over ons leven, onze wereld zijn uitgespreid. Naar de God die het als het er op aankomt voor het zeggen heeft in deze wereld. Maar het kan ook bijna kleurloos zijn, dof, uitgeblust. Zoekgeraakt tussen wat er in de wereld en in ons leven allemaal gaande is. Het verschil? Alleen de knop omzetten. Dan doet God de rest.